شاید از خودتان بپرسید که چرا مراقبه می‌کنیم و علت وقت گذاشتن برای مراقبه چیست؟ برای این پرسش پاسخ‌های متفاوتی وجود دارد و هرکسی به این سؤال پاسخی متفاوت می‌دهد. پاسخ‌هایی مانند کاهش اضطراب و نگرانی، ایجاد آرامش، رفع خستگی، کند کردن مراحل پیری، تقویت حافظه، ایجاد حس روشن هدفمندی و حتی شفابخشی که تمامی این پاسخ‌ها فقط تعداد اندکی از فایده‌های بسیار زیاد مراقبه هستند.
همه‌ی این دلایل، انگیزه‌ی بسیار نیرومندی در انسان ایجاد می‌کند تا تمرین مراقبه را شروع نماید. چه کسی نمی‌خواهد زندگی سالم، شاد و هدفمندی را که درنتیجه‌ی این فایده‌ها به وجود می‌آید داشته باشد؟
به‌هرحال هنگامی‌که پی می‌بریم مراقبه روشی برای برقراری ارتباط آگاهانه با خداوند است همه‌ی فایده‌های دیگر، اهمیت خود را از دست می‌دهند. مهم‌ترین دلیل برای این‌که مراقبه را به بخشی از فعالیت‌های زندگی روزمره تبدیل کنیم این است که باانرژی مقدس خود به نیروهای معنویت بپیوندیم و نیروی منشاء آفرینش یعنی خداوند را دوباره به دست آوریم.
با مراقبه می‌توانیم قانون وفور نعمت و انرژی خلاق را که در درونمان ساکن است به جریان اندازیم. هم‌چنین می‌توانیم آن تجربه‌ی پربارتر و هدفمند زندگی را که پیوسته غنی‌ترمان می‌کند بیدار سازیم. به‌وسیله‌ی مراقبه به‌جای این‌که درباره‌ی خداوند مطالبی بیاموزیم از طریق تجربه‌ی مستقیم او را می‌شناسیم اما برای ایجاد تغییر و تحول در زندگی و داشتن زندگی پربارتر باید منیت خویش را مهار کنیم. با انجام مراقبه می‌توانید به مکانی بسیار عالی و شگفت‌انگیز وارد شوید مکانی که تمامی معجزه‌ها در این قلمرو رخ می‌دهد. روزانه سعی کنید حداقل به مدت پنج دقیقه مراقبه کنید و این کار را در ابتدای روز آغاز کنید چراکه در ابتدای روز شما می‌توانید به آسایش، شور و شعف، سعادت جاودانی و آرامش ناشی از برقراری ارتباط آگاهانه با خداوند دست‌یابید و روزی شگفت‌انگیز برای خود خلق کنید.
در مقالات بعدی به مراقبه و خصوصاً روش‌های صحیح انجام آن بیشتر خواهیم پرداخت.
منبع: کلید زندگی